خرد هرکجاگنجی آرد پدید
خرد هرکجاگنجی آرد پدید
ز نام خدا سازد آن را کلید
به نام خداوند لوح و قلم
حقیقت نگار وجود وعدم
خدایی که داننده رازهاست
نخستین سرآغازآغازهاست.
سلام صبح تون عالی
امروزتان شاد و زیبا
لحظه هایتان سرشارآرامش
و دلخوشی امیدوارم امروز
خدا سرنوشتی دوستداشتنی
زندگی پراز عشق روزی فراوان
لبی خندان ودلی مهربون
براتون رقم بزنه
عشق یعنی.....
عشق یعنی زندگی در دیلمان
عشق یعنی لولمان کوچصفهان
عشق یعنی نم نم باران رشت
عشق یعنی سبز چاکان زَنشت
عشق یعنی مردمان پاک سرشت
عشق یعنی گیلان ما اندر بهشت
عشق یعنی ساحل زیباکنار
عشق یعنی باغ مِن ترشِ خیار
عشق یعنی باغ چایی شالیزار
عشقی یعنی گالشانه پابزار
عشق یعنی استارا تا رامسر
عشق یعنی پرتغال رودسر
عشق یعنی شعر و سورنای فلکور
عشق یعنی گیل مردان فکور
عشق یعنی ماسوله تا لنگرود
عشق یعنی نان برنجی، گرمه نانِ کا کرود
عشق یعنی هیبت و رعنای ما
عشق یعنی چون سترگ کوهای ما
عشق یعنی روز شمار دیلمی
عشق یعنی کشتیهای انزلی
عشق یعنی ترشه تره، باقلا قاتوق
عشق یعنی قهوه خونه ،گیل پاتوق
عشق یعنی جملگی مهمان نواز
عشق یعنی اهنگ گوش نواز
عشق یعنی گیلکی ره پاس بدار
عشق یعنی اسطورنه دوس بدار
ﺍﻧﺪﺭ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮﻣﻮﺯﮔﺎﻥ! ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﻭ ﻭ.....
ﺍﻧﺪﺭ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮﻣﻮﺯﮔﺎﻥ!
ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﻭ
ﻭ ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻧﺶ ﺩﺭﺁﻥ ﺑﻼﺩ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﻗﻀﺎﯾﺎ...
ﺷﺒﯽ ﺗﯿﺮﻩ ﭼﻮﻥ ﺯﻟﻒ ﻣﺤﺒــﻮﺏ ﻣﻦ
ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻬﻤﯿﻨﻪ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ
ﮐﻪ ﺍﯼ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺎ ﺟـﺮﺑﺰﻩ
ﺑﺮﺍﯾــﻢ ﺑﮑﻦ ﻗﺎﭺ ﯾـﮏ ﺧــﺮﺑﺰﻩ!
ﺳﭙﺲ ﺳﻮﯼ ﻟﺸﮑﺮ ﺑﺮﻭ ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ
ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﻧﻮﺍﺯﻧــﺪ ﺷﯿــﭙﻮﺭ ﺟﻨــﮓ
ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﻫﻤــﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺳــﺤﺮ
ﮐﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻈــﺮ
ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﻬﻤﯿﻨﻪ ﺷﺪ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ
ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺴﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭ
"ﭼﻮ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺑﻠﻨـــﺪ ﺁﻓــﺘﺎﺏ"
ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﺮﻭﻥ ﺟﺴﺖ ﺍﺯ ﺭﺧﺘـﺨﻮﺍﺏ "
ﯾﮑﯽ ﻧﻌــﺮﻩ ﺯﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮔــﺮﻭﻩ
ﮐﻪ ﮔﻔــﺘﯽ ﺑﺪﺭﯾﺪ ﺩﺭﯾﺎ ﻭ ﮐـــﻮﻩ"
ﮐﻤﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﺮﮔﺎﻩ ﻭﺭﺯﺵ ﻧﻤـﻮﺩ
ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﺷﻨﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﺮﻣﺶ ﻧﻤﻮﺩ
ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﭽﺮﺧﯿـﺪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺵ
ﺳﭙﺲ ﯾﮏ ﻧﮕﻪ ﮐﺮﺩ ﺑﺮ ﻟﺸﮑﺮﺵ
ﺧﻼﺻـﻪ ﺯ ﻫﺮ ﺣﯿﺚ ﺁﻣــﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ "ﺣﺴﯿﻦ ﺭﺿﺎﺯﺍﺩﻩ" ﺑﻮﺩ!
ﺑﮕـﻔﺘﺎ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿــﻦ
ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﻝ ﻏﻤﯿــﻦ
ﺧﺒﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺑﻬﺮﺗﺎﻥ
ﺯ ﺍﺳــﺘﺎﻥ ﺯﺭﺧﯿﺰ ﻫــﺮﻣﻮﺯِﮔﺎﻥ!
ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺧـﺒﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩ
ﺧﺒــﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ
ﺑﻨﺎﺩﺭ ﭼﻮ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﮔــﺸﺖ
"ﺯﻣﯿﻦ ﺷﺪ ﺷﺶ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﻫﺸﺖ!"
ﻫﺮ ﺁﻥ ﮐﺲ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﺭ ﺍﺳﺖ
ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺳﯿﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﺳﯽ ﺩﯼ ﻭ ﺩﯾﺶ
ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﻨﺲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﺸﻢ ﻭ ﮐﯿﺶ
به من گفته اند این که اجناس چین
فراوان بُوَد توی این سرزمین
ﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺮﺍﻥ
ﺩﻟﯿــﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻠﮏ ﻭ ﺟﻨـﮕﺎﻭﺭﺍﻥ
ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻭ ﮔﺮﺯ ﻭ ﮐﻤـﻨﺪ
ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻗﺎﻃﺮ ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻩ "ﺳﻤﻨﺪ"
ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺭ ﺭﻭﯾﻢ
ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺮﭘﻮﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﻮﯾﻢ!
ﺩﺭﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﻭ ﮔﻮﺩﺭﺯ ﭘﯿــﺮ
ﺟﻠـﻮﺗﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﺷـﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﻮﯾﺮ
ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ
ﺯ ﺯﺍﺑﻞ ﺑﺮﻓﺘــﻨﺪ ﺷــﺎﺩﯼ ﮐﻨﺎﻥ
ﻏﺮﺽ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﯼ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺑﺎﺩ
ﺭﺳﯿــﺪﻧﺪ ﻧﺰﺩﯾﮑـﯽ ﺁﻥ ﺑــﻼﺩ
ﺩﺭﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ
ﺗﻬﻤـﺘﻦ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ "ﻓﺎﺭﯾﺎﺏ"1
ﺑﻪ "ﮔﻤﺒﺮُﻥ"2 ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺝ ﺗﯿﺮ
ﺑﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻣﺴﯿﺮ
ﺩﺭﺁﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺑﺮﻕ ﺑﻮﺩ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﺑﺮﻕ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﺑﻮﺩ
ﺯﺑﺨﺖ ﺑﺪﺵ ﺗﻮﯼ ﺁﻥ ﭘﻬﻦ ﺩﺷﺖ
ﺯﮔﺮﻣﺎ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﻋﺮﻕ ﺳﻮﺯ ﮔﺸﺖ!
ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺸﺪ ﭼﻮﻥ ﻟﺒﻮ
ﻫﺮﺁﻥ ﮐﺲ ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ ﺑﺮ ﻭﺿـﻊ ﺍﻭ
ﮔﻬـﯽ ﺑﺎ ﻣـﻘﻮﺍ ﺑﺰﺩ ﺑﺎﺩ ﺧﻮﺩ
ﮔﻬﯽ ﺑﺪ ﺑﮕﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ
ﻋﺮﻕ ﺷﺮﺷﺮ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﻭ ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ
ﻭ ﺗﺎ ﻗﻮﺯﮎ ﭘﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﺳــﯿﺪ
ﺯﺑﺲ ﺯﺩ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﺳﺮﺵ ﺁﻓﺘــﺎﺏ
ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﯾﮑﯽ ﻣﺸﮏ ﺁﺏ
ﻭﻟﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺁﺏ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮﯾﺴﺖ
ﺑﮕﻔـﺘﺎ ﺧـﺪﺍﯾﺎ ﮐـﺠﺎ ﺁﻣـﺪﯾﻢ؟
ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺮﺑﻼ ﺁﻣـﺪﯾﻢ!
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻣﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﻢ ﻧﺒــﻮﺩ
ﻏﻢ ﺩﯾـﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﻏــﻢ ﻣﺎ ﻓﺰﻭﺩ
ﻣﻦ ﺁﻧﻢ ﺯﺩﻡ ﻓـــﺮﻕ ﺩﯾﻮ ﺳﭙــﯿﺪ
ﮐﻪ ﻣﻐﺰ ﺍﺯ ﺩﻭ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﭘﺮﯾﺪ
ﻧﺪﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺍﺷﮑﺒﻮﺱ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻘﻂ ﮐﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻟﻮﺱ!؟
ﻭﻟﯿﮑﻦ ﺩﺭﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻠﻒ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﯿﺪ
ﺯﯾﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﯾﮏ ﻧﻔـﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪ
ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﻮﺍﺭ "ﺳﻮﺍﺭﯼ" ﺷـﺪﻧﺪ
ﺯﺧﺠﻠﺖ ﺑﻪ "ﺯﺍﺑﻞ" ﻓﺮﺍﺭﯼ ﺷﺪﻧﺪ
ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﭼﻮ ﺗﻨـﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ:
"ﻋﺠﺐ ﺭﺳﻤﯿﻪ ﺭﺳـﻢ ﺯﻣﻮﻧﻪ
ﻗﺼﻪ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺧﺰﻭﻧﻪ...."3
ﺯﺗﺮﺳﺶ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﻼﮎ
ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯﺩ ﺑﻪ ﭼﺎﮎ !
ﭘﯽ ﻧﻮﺷﺖ:
1-ﻓﺎﺭﯾﺎﺏ،ﻧﺎﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻨﻮﺍﺕ ﻣﺎﺿﯽ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺷﺘﯽ...2-ﮔﻤﺒﺮُﻥ، (گمبرون)، (گامرون)ﻧﺎﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻨﺪﺭ ﺑﺎﺷﺪ3-ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺩﻻﯾﻠﯽ ﺍﺯ ﺭﯾﻞ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺪﻭﻝ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ!ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻓﺶ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﺣﺎﻻ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﺑﻬﺘر!
راشد انصاری
وطنز پایگاه شعر و ترانه طنز
vatanz_ir
سینۀِ سید علی، مجروحِ درد
سینۀِ سید علی، مجروحِ درد
میکِشَد از داغِ یاران، آهِ سرد
با دلی لبریز درد و رنج و غم
میزند در شهرِ تنهایی قَدَم
یک به یک یاران ز پیشش می روند
داغ تنهایی به قلبش می نهند
سید خوبان مخور غم از فِراق
میزند سر لاله ها بازَت زِ باغ
باغِ عشقِ فاطمه گُل میدهد
لاله لاله، یاس و سنبل میدهد
گرچه یارانِ قدیمت میروند
عاشقان نوبت به نوبت میروند
می شکوفد گل دوباره جایشان
عاشقانی که تویی آقایشان
ما به زهرا بندگان درگهیم
غم مخور تنها تو را کِی ما نهیم
داغِ سرخِ کربلا بر سینه ها
کرده ما را پیش تو آیینه ها
بختِ آیینه مدد آوردِهما
شیعۀ زهرا و حیدر کردِهمان
تا به سر شورِ بلا دارد کَسی
کِی گذاریمت کِشی دلواپسی؟
ای امام لاله ها لبتَر نما
عاشقان را اِذنِ ترکِ سَر نما
تا ببینی رقصِ سَر، بر دارها
غرقه در خون پیکرِ سردارها
تا ببینی لشکرِ بر نیزه سَر
کربلا بینی به پا، پُر شور و شَر
اذن مان ده، بر جهاد ای پیرِ عشق
فوجِ داعش تا برانیم از دمشق...
جای ِ مردان ِ سیاست، بنشانید درخت
جای ِ مردان ِ سیاست، بنشانید درخت
که هوا تازه شود ... سهراب_سپهری
«جای ِ مردان ِ سیاست - بنشانیم درخت»؟
چه شَوَد؟ «که هوا تازه شود» - ما بدبخت !؟
از سر ِ کینه و بُغض؛ تا بسازند - ز ِ خویش
دسته‌یِ داس و تبر، تیغ، وَ یا تیشه‌یِ سخت !؟
پس هوایِ دل ِ ما چی؟ چطور ... تازه شَوَد؟
خون ز ِ اندوه؛ به دلِ مردم ِ ما، گشته لَخت !
بس نمودیم؛ رُخ ِ خویش - ز ِ سیلی‌ها سُرخ
صورت ِ نیلی‌مان؛ پهن‌و کبود است‌و پَخت !!
عشق؛ مـُرده‌است ... درون ِ دل ِ ایرانی‌ها !
چه بد اقبال شُدیم؟ عجب؛ قسمتی‌و بخت !
حرف ِ مُفتی شُده‌است عشق؛ درونِ دل ِ ما
عاشقی، تنها شُده؛ خوردن‌و پوشیدنِ رخت !!
زندگی - عشق - شرافت؛ همه بی‌معنا گشت !
تا که مانده‌ست؛ اثر ِ ظلم‌و ریا - تاج‌و تخت
جایِ مردانِ سیاسی به‌تهران؛ بکارید درخت
ممکن است؛ پاک نماید - آسمان ِ پایتخت !!
جای ِ مردان ِ سیاست پیشه در - ایران ِ ما
بنشانید؛ گُل و گندم و جو - با خیال ِ تخت !!
به شمیم ِ گُل ِ رنگین؛ شایدم - تازه شُدیم
یا شَوَد سیر شکم‌ها، ز ِ دل؛ کمی غم آهَخت !!
حسن_جهانچی
۸ تیر ماه - ۱۳۹۸
HasanJahanchi