آه از آن ماه مسافر، که نیامد خبرش

آه از آن ماه مسافر، که نیامد خبرش

او سفر کرده ما در خطریم از سفرش

رفتم و گریه‌کنان روز وداعش دیدم

ای‌ خوش آن روز که باز آید و بینم دگرش

دیر می‌آید و جان منتظر مقدم اوست

مردم از شوق، خدایا، برسان زودترش

می‌پرد مرغ هوا جانب او فارغ‌بال

کاش می‌بود من دلشده را بال‌وپرش

گرچه امروز مرا کشت و نیامد به‌سرم

کاش فردا به‌سر خاک من افتد گذرش

در فراقت ز هلالی اثری بیش نماند

زود باشد که بیابی و نیابی اثرش

#هلالی_جغتایی

دورنگی

دورنگی

از  دورنگی کن  حذر  یک رنگ باش

با جماعت  یک دل و هم سنگ باش

از   چه  میگردی  منافق   مرد باش

مرهمی  تو   بر   دل   پر   درد باش

راه  کج   از  چه   روی   آگاه   باش

با  تو   گویم   مَحرم  و همراه  باش

آدم    عاقل     بیا     هشیار     باش

هر چه  می بینی  بر  آن  ستار باش

(بیقرارا)   پس   نکو   رفتار   باش

با جماعت  همدل  و  غمخوار  باش

بیقرار اصفهانی

گر گرفتاری

گر  گرفتاری

گر   گرفتاری   بیا   یک   دم    خراسان   رضا

می شوی  حاجت  روا  آنجا   ز  احسان  رضا

گرکه هستی خسته ودرمانده ای درکارخویش

یک  دمی   اینجا   بیا  بنشین   به  ایوان رضا

او   امام   هشتم  و   باشد   رئوف  و  مهربان

جان   عالم   جملگی    باشد   به   قربان  رضا

بارگاهش   چشمه   نور  و   بهشت  دیگریست

چون  که  او  باشد معین  بر جمله یاران رضا

درد   بی درمان  اگر  داری  بیا در شهر طوس

از     کرم     دارالشفا    باشد    شبستان رضا

پنجره    فولاد    او   عقده   گشایی می کند

حاجتت   را   میدهد   او  از   دم  جانان رضا

آب   سقا   خانه اش    باشد   دوای   درد   ما

می شوی   شامل   تو  بر  لطف  فراوان  رضا

گندم     نذری      ببر      بهر     کبوترهای   او

تا   شوی  حاجت  روا  از  بذل و احسان رضا

یا   رضا   جان  جوادت  کن  نظر  بر  حال ما

دست  پر   راهی شویم از جان خراسان رضا

(بیقرارم )   شاعرم  خواهم  صله  مولای من

من  که  از  جان بوده و هستم ثنا خوان رضا

( بیقرار اصفهانی)

مهمان تو باشم

مهمان  تو   باشم

بگذار که من زائر  و مهمان تو  باشم

من  معتکف   گوشه  ایوان تو  باشم

عمریست گدای  تو منم مونس جانم

بگذار  که من خادم  و دربان تو باشم

دارم هوس دیدن آن صحن و سرایت

بگذار   مسافر   به  خراسان تو  باشم

صحن توگلستان وبهشت است به عالم

بگذار  که  من خار  به  بُستان تو باشم

ای  ضامن  ثامن  تو  معین  الضعفایی

بگذار   که   آهوی   بیابان   تو   باشم

من عاشق و(بیقرار)کوی تو رضا جان

بگذار که  من زائر  و مهمان  تو  باشم

بیقرار اصفهانی

مهدی امام مُنتظَر نوباوه‌ی‌ خیرالبشر

مهدی امام مُنتظَر نوباوه‌ی‌ خیرالبشر

خلق دو عالم سر به سر، بر خوان احسانش نگین

مهر از ضیائش ذرّه‌ای‌، بدر از عطایش بدره‌ای‌

دریا ز جودش قطره‌ای‌، گردون زِ کشتش خوشه‌چین

مرآت ذات کبریا، مشکوة انوار هدا

منظور بَعثِ انبیا، مقصود خلق عالمین

امرش قضا، حکمش قدر، حُبّش جنان، بغضش سَقَر

خاک رهش زیبد اگر بر طُرّه‌ ساید حورِ عین

دانند قرآن سر به سر بابی‌ ز مدحش مختصر

اصحاب علم و معرفت، ارباب ایمان و یقین

سُلطان دین، شاهِ زَمَن، مالک رقاب مرد و زن

دارد به امرِ ذُوالْمِنَن؛ روی‌ زمین، زیر نگین

ذاتش به امر دادگر، شد منبع فِیض بشر

خیل ملایک سر به سر، در بند الطافش رهین

حبّش سفینه‌ی‌ نوح آمد در مَثَل، لیکن اگر

مهرش نبودی‌ نوح را، می‌بود با طوفان قرین

گر نه وجود اقدسش، ظاهر شدی‌ اندر جهان

کامل نگشتی‌ دین حق، ز امروز تا روز پسین

ایزد به نامش زد رقم، منشور ختم الأوصیا

چونانکه جدّ امجدش گردید ختم المُرسلین

نوح و خلیل و بوالبشر، ادریس و داوود و پسر

از ابر فیضش مُستمِد، از کان علمش مُستعین

موسی‌ٰ به کف دارد عصا، دربانیش را منتظر

آآماده بهر اقتدا، عیسی‌ به چرخ چارمین

ای‌ خسرو گردون فَرَم، لختی‌ نظر کن از کَرَم!

کفّار مُستولی‌ نگر، اسلامْ مُستضعف ببین

ناموس ایمان در خطر، از حیله‌ی‌ لامذهبان

خون مُسلمانان هدر، از حمله‌ی‌ اعدای‌ دین

ظاهر شود آن شه اگر، شمشیر حیدر بر کمر

دستار پیغمبر به سر، دست خدا در آستین

دیّاری‌ از این مُلحدان، باقی‌ نماند در جهان

ایمن شود روی‌ زمین از جور و ظُلم ظالمین...

دیوان امام خمینی رحمت الله علیه