# شهادت امام_صادق(ع)

# شهادت امام_صادق(ع)

هرچه از درد و بلا بر سر حیدر افتاد

داد بیداد که یک روز به جعفر افتاد

یا رب این "شعله" چرا ول کن این طایفه نیست؟!

باز از خیمه گذشت و روی این در افتاد

سجده‌اش خورد به هم، بس که تکانش دادند

سر سجاده‌ی خود با دل مضطر افتاد

با عصا هم بدود باز زمین می‌افتد

بی عصا رفت و به هر کوچه مکرر افتاد

پس کجایند دراین واقعه شاگردانش؟

پیش چشمان همه حرمت منبر افتاد

تا زمین خورد صدا زد ز جگر: وا اُمّاه

پشتِ در یاد زمین‌خوردن مادر افتاد

مادرش خورد زمین، خورد زمین، خورد زمین

جلوی چشم علی، فاطمه با سر افتاد

فضه آمد کمکش ورنه مصیبت می‌شد

فضه با دیدن او پهلوی کوثر افتاد

گریه‌ی غربت زن قاتل شوهر باشد

پس عجب نیست بگوییم که حیدر افتاد

آخر روضه‌ی ما حرف حسین است حسین

دشنه با حنجر خشکیده‌ی او در افتاد

وَلیُ الله به یک ضربه تنش برگشته

گذر شمر به این ناحیه آخر افتاد

کینه‌اش با دوسه تا ضربه به پایان نرسید

آن‌قَدَر زد روی تل یکسره خواهر افتاد

بانوک چکمه تنش این سو و آن سو می‌شد

بانوک نیزه سرش این ور و آن ور افتاد

آنکه درسجده فقط پای خدا می‌افتاد

وقتِ قتْلِ علی اکبر شد و بدتر افتاد

#سیدپوریا_هاشمی