مرد نجار و پادشاه

مرد نجار و پادشاه

مرد   نجاری   بُدَش   همسر ملیح

در  بیان  و  معرفت  بوده  فصیح

پادشه تا که   بدیدش     آن جمال

عاشق و شیدا به شد بر آن خصال

حکم  قتل شُوی او  را خود به داد

غصه ای  بر  جان  آن  همسر  نهاد

گفت  امشب  را  دهم  بر  تو امان

صبح  فردا می شوی راحت زجان

مرد  را آرامش اش رفت و نَخُفت

شدپریشان حال و همسر را بگفت

این  بلا  از  چه  شده  بر  حال ما

گو   رها   بنمود   ما  را  حق  چرا

زن  بگفتا  دل  قوی  دار و مترس

او  بود   بر   بندگانش   داد درس

تا   رسد  فردا  به  چرخد  روزگار

حال   ما     بهتر    بداند   کردگار

صبح   فردا   آمدش  مامور   شه

گفت   و   نجار   بیا با من به   ره

رو  که   تابوتی  بسازی  بهر  شاه

چون شدی اینک رها از بند و چاه

پادشاه   رفته    ز    دنیا   ناگهان

گشته ای    آزاد   از      بند  گران

(بیقرارا)  حکمت   حق   را   نگر

تو  ندانی   از   پس   پرده   خبر

بیقرار اصفهانی

(ملیح یعنی زیبا )