توبه ام توبه نشد هر چه که همت کردم

توبه ام توبه نشد هر چه که همت کردم

من به ستاری تو سخت جسارت کردم

هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی

بی حیاتر شده با نفس رفاقت کردم

رمضان است و دل از خواب نکندم افسوس

مثل هر سال من از لطف تو غفلت کردم

من از این فلسفه روزه از این فیض عظیم

به همین تشنگی ساده قناعت کردم

روزه هم چشم مرا باز نکرده،نکند

عادتم بود اگر هرچه عبادت کردم

هر چه هستم سر دیوانگی ام میمانم

روزه ام را فقط افطار به تربت کردم

خواستم از عطش روزه بگویم اما

از لب تشنه اش احساس خجالت کردم

روزه ام روضه شد و روضه مرا میکُشدم

یاد آن تشنه لب کرببلا میکُشدم

نوکر نوشت:

دنیای بی حسین (ع) نفسگیر و مبهم است

هر صبح بی سلام برایم جهنم است

آدم همیشه دربدر شاه کربلا ست

وقتی حسین (ع) اشرف اولاد آدم است

صلی الله علیک یا سیدناالغریب یااباعبدالله الحسین ع