حکایت پیرمرد و فرش روضه

حکایت پیرمرد   و  فرش  روضه

پیرمردی  اهل  (هیئت) شد  فقیر

از   قضای  روزگار   او   شد اسیر

دست او خالی و قرضش شد زیاد

کس  جواب  او   به   یاریش نداد

فرش  زیر  پا  گرفتی  روی دوش

رفت و در   بازار   او  بهر  فروش

آمدش   بازار    با   حالی    خراب

غصه دار وخسته جان و دل کباب

گوشه ی فَرشش    همانا   سوخته

کل   مال اش   بوده    و  اندوخته

قیمت   قالی   او   بُد   بس   گران

عیب او قیمت  شکستش آن زمان

فرش او را کس نمی دادش  ثمن

او به  جانش  غصه  آمد با محن

مرد   بیچاره   غمش   آمد  فزون

شد  همی آتش به جانش از درون

نامید   آمد    رود     سوی    سرا

ناگهان  مردی بگفتش  پس کجا؟

از  تو دارم  من سوالی دِه جواب

تا  بگیرم   فرش   تو   بهر  ثواب

از چه سوخته گوچرا و پس کجا

تا   دهم  قیمت   ترا   سازم   رها

گفت  من (روضه) بگیرم در سرا

بهر   اربابم   (حسین)   سر  جدا

آتش   منقل   بسوزاندش  چنین

شد  فدای   آن  عزاداران   همین

تا  شنید  آن را  ز  پایش   ایستاد

فرش برچشمش نهاداشکش فِتاد

گفت و این باشدجوابش باحسین

من   فدایش میشوم نور  دو عین

بی نیازت   می کنم   اینک  بدان

فرش  روضه  می‌برد  ما را جنان

مهر مولا  بین  که  غوغا می کند

پیر  و برنا را  چه  شیدا می کند

(بیقرارا)  شعر (روضه)  گفته ای

با   کلامت   آفرین   دُر  سُفته ای

بیقرار اصفهانی

(ثمن) = قیمت  پول