بذر محبت را یکسان بپاش

بذر محبت را یکسان بپاش

باران که شدی مپرس این خانه ی کیست

سقف حرم و مسجد و میخانه یکیست

باران که شدی، پیاله ها را نشمار

جام و قدح و کاسه و پیمانه یکیست

باران! تو که از پیش خدا می آیی

توضیح بده عاقل و فرزانه یکیست

بر درگه او چونکه بیفتند به خاک

شیر و شتر و پلنگ و پروانه یکیست

با سوره ی دل، اگر خدا را خواندی

حمد و فلق و نعره ی مستانه یکیست

این بی خردان، خویش خدا می دانند

اینجا سند و قصه و افسانه یکیست

از قدرت حق، هرچه گرفتند به کار

در خلقت حق، رستم و موریانه یکیست

گر درک کنی خودت خدا را بینی

درکش نکنی، کعبه و بتخانه یکیست»