کوتاه قدّ و سبزه و مویش مجعّدست

کوتاه قدّ و سبزه و مویش مجعّدست

انـگـار ازجـنوب، به ایـن شهــر آمده است

خود را بغل گرفته وخوابیده روی سنگ

مثــل در‌خـــت‌های بیـابــــــان مجرّد است

آقـــا! بـلند شـو! کــمــرت یـخ نمےزند؟!

سرمایِ سنـگ‌فـــرش برای بدن بد است

مهمـــانســرا... هتـل... نه! اقلا برو حرم

اینجا به هر دری بـــــزنی، باز مشهد است

گفـتم مگــر امــام رضــا دکــتــرے کند!

از بــنــدر آمدم... پســرم پایِ مرقد است

از کودکے فلــج شده! با چــــرخ مےرود!

امسـال رفته مدرسه، اسمش: محمد است

نقـّاشے‌اش کشیده دو تا کفش..شکل ابر

ابـــری که گــرمِ بــارشِ بــارانِ ممتد است

نقاشے‌اش کشیده خـــودش را کبوتری

آن‌هم ‌کبوترے ‌کـــه نگاهش به گنبد است!

امشب دلم حرم‌زده شدحرمتش شکست

دیـدم بــرایِ عـــرض ارادت، مردّد است

بیــرون زدم بسمت خیـابان برای خواب

شاید همین نصیبِ‌ من از لطفِ‌ ایـزد است

فــــردا، کسے ‌که با پســرش راه مےرود

کوتـاه قدّ و.. سبزه و.. مویش مجعّد است

السلام علیک یا علی‌بن‌موسی‌الرضا