(انسان مدرن و کرونا)

(انسان مدرن و کرونا)

ما بنده ناخالص معبود جهانیم

درمانده و وامانده در این دورو زمانیم

آمد کرونا و همه گشتیم زمینگیر

هر ثانیه ای ماشین کرونا کشد آژیر

از شرقی و غربی و جنوبی و شمالی

هر لحظه ز ترسش بشوند حال به حالی

ای صاحب قدرت که در آن اوج نشستی

با قدرت ناچیز چنین غره و مستی

بنگر تو به این قدرت پنهان خدایی

آمد که بگوید بشر غره کجایی

با علم خودت منجی عالم شده بودی

اکنون که چرا صاحب یک روی کبودی

تو عاجز و درمانده فقیری و چه مغرور

گشتی بخدا و همه اعمال چقدر دور

برگرد بیا سوی خدا کن طلب عفو

تا زنده بمانی و نگردی تو چنین محو

ان باده که خوردی و شدی مست

بالا که نرفتی و حسابی شده ای پست

با قدرت حق قادر مطلق چه ستیزی

در آیه عزت که بفرموده عزیزی

گفتا که بیا دست طلب آر که هستم

از باده رحمانی من نوش ز دستم

این رنج و بلا نیست زمن از عمل توست

بین جان تورا از همه عشق به من شست

من چشم بهم کردم و نا دیده گرفتم

از گوشه ی اعمال تو آرام برفتم

لکن تو شتابیدی و یکسر بدویدی

تک چرخ زدی رفتی اما که چه دیدی

با نعمت غفلت همه را سخت دریدی

از دور و بر معرفتم باز پریدی

گشتی تو غریب و نشدی محرم اسرار

طغیان که نمودی و شدی جرگه اشرار

۹۹/۱/۱۰ پورعیسی