درِ بهشت خدا ...

درِ بهشت خدا ...

سروده ای از زنده یاد ملک الشعرای بهار

اِمْشَوْ دَرِ بِهشتِ خُدا وٰایَهُ پِنْدَرِیٖ

ماهر عُرُس مِنَن شُوِ آرایَه‌ پندَری

او زهره گَه مِگی خَطِرَیْ ماهِرَه مِخَهْ

وَاز مُوشْتِری بِزُهره خَطِرْ خوایَهْ پِنْدَری

ماه تِمُوم‌، یوسفَ وُ زهره کنج ابر

از پُوشتِ پرده چشم زلیخایَهْ پِنْدَرِی

چُخْدِ فِلک مثال بساط جواهری

پُوْر از جواهِرَه‌، ته دِریایَه‌ْ پِنْدَرِی

یا وَخْتِ صُحْبِ‌، رویِ چمن واوُ نیمه‌وا

سیصد هزار نرگس شهلایَهْ پِنْدَرِی

اَیْ بُرِّ زر وِرَقْ که بِزِی چُخْدِ آسمون

چِسْبُنْده‌اَن‌ْ، بِرِی خَطِرِ مایَهْ پِنْدَرِی

چِسْبُنْدَه قُشْدِلی به کَغَذْباذِشْ آسمون

ور کهکشونش دُنْبَلَه پیدایَهْ پِنْدَرِی

سه خواهرون کشیده به پیش‌جدی قطار

سه چوچه دَنْبَلَهْ سرِ بابایَهْ پِنْدَرِی

بهار در محله سرشور مشهد به دنیا آمد؛ در روزنامه های خراسان و نوبهار این شهر شعر و مقاله نوشت؛ به تهران رفت و وکیل و وزیر شد؛ اما هیچ کدام از اینها، به اندازه شعرش، او را جاودانه نکرد./ارگ

بزرگان_خراسان

شعر_خراسان

TarikhMashhad