محبّت_دوست

محبّت_دوست

حِکایتی نَبوَد خوشتَر از محبّتِ دوست

سَعادتی نَبوَد جُز نَصیبِ صُحبتِ دوست

بِسویِ او نرَوَد هرکسی اَسیرِ "مَن" است

مگر که بال گُشایَد به یُمنِ هِمّتِ دوست

اگر بَلا رِسدَت صدهزار در رهِ عشق

زبان به شِکوِه مگَردان به پاسِ حُرمتِ دوست

شَرارِ آتَشِ عشقَش بِسوخت جان و دِلَم

چوپیرِعشق بخواندَم به کویِ خَلوتِ دوست

بِریخت بادهِ نو را، به نیم­ جان و تنَم

کشاند نیم­ نِگاهی مرا به حَضرتِ دوست

من از تَجلّیِ او مَست گَشتَم و مَدهُوش

دِلم چو آیینه شد جِلوِه ­گاهِ طَلعتِ دوست

مرا چو نور بِبَخشَد ز راهِ لُطف و کرَم

زِ سینه­ ام بِبَرَد، هرچِه جُز محبّتِ دوست

یاحق

عبدحقیرحق و از نیستان

غزالی