ویرایش شده‌ی ِ یک شعر قدیمی

ویرایش شده‌ی ِ یک شعر قدیمی

کَمَکی، مانده زمستان؛ شَوَد آقای ِ فصول

دلبری ِ تو شده؛ فصل ِخزان، سخت قبول

بس -  ز ِ  هر  دلبرکی؛  ناز کشیدی  پائیز

زرد و پژمرده شُدی - بیش ز ِ حدّ ِ معقول !

"مهر" و "آبان" ِ تو لبریز؛ ز ِ عشق‌اند، ولی

"آذر"  َ ت؛  گوئی -  که گشته‌است خجول

برکت از؛  نام ِ تو  می‌بارد و باران - انگار

اشک ِاندوه ِ تو گردید، که‌کرده‌است نزول !

رسم ِ دنیاست؛ همه -  بار ِ سفر  می‌بندند

پیش ِ عُشّاق فقط؛ سنگ‌دلی - شُد معمول

می‌روی - حاصل ِ تو؛ جُز غم و اندوه نبود

دل ِ من؛  پاک شکسته‌ - تو هستی مسئول

بروی -  جای ِ تو  اَمن است، که تا برگردی

مطمئناً .... دگر بد نکنم، تا نکنی‌ام معزول

کمی از  عُمر ِ تو مانده،  ببخش -  باور کن

فصل ِ برفی زمستان؛ عجول‌است، عجول !!

حسن_جهانچی

۳۰ آذر ماه - ۱۳۹۵ نود و پنج

HasanJahanchi