آلبرت انیشتین

گیدی ایتا روز غروب وقت، آلبرت خسته و کوفته بوشو بَخانه. تا خو کفشَ در بَوَرد،

اَنه مار بُگُفت: وااای، خودا مَرَه مرگ بَده از اَ دستِ اَ زای. زَکَم اَنقَدر پَرچَل (شلخته)؟

خودا تی جورابَ بی صاحاب بوکونه، اَمرَه بیگیر بَورده کی خوو درس خَندَندَرَمَ. درس بَخَندی تی جوراب سگِ بو کونه؟

آلبرت بُگُفت: چیسه مار، اصلاً بوشوبوم فوتبال. خیالیه؟ پَلا دوکون ویشتایی اَمرَه مَردَندَرم.

هَچین تا بوشو مبلِ سر بینی شینه،

اَنه مار داد بَزه: اَیَ نیشتن نَوا. تی شلوارَ کثافت وَجه.

آلبرت، هیچ خُره نَنَه. اَنه مارِ اعصاب خوردَ بُست و ایتا جارو اوساد و

داد بَزه: نیشنوی؟ تَرَ گم: اَیَ نیشتن نَوا، اَیَ نیشتن نَوا.

همساده‌یَن هم کی همه آلمانی بید و قاعدتاً گیلکی اَشَنَ حالی نُبُستی و هر روز اَ جمله‌یَ ایشنوستیدی، به اَ جمع بندی فَرسئید کی اَ زاکِ نام اَیَ‌نیشتنه.

هن بو کی آلبرت، آلمانِ دورونی معروف بُبُستِ به آلبرت اَیَ‌نیشتن، کی به مرور زمان دچار تغییراتی بُبُسته و به آلبرت انیشتین امروزی تبدیل بُبُست!