ای پادشاه خوبان، داد از غم تنهایی

ای پادشاه خوبان، داد از غم تنهایی
دل بی‌تو به جان آمد، وقت است که بازآیی
دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
مشتاقی و مهجوری، دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی
وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی

دردم مداوا می شودباگفتن یک یاعلی

دردم مداوا می شودباگفتن یک یاعلی

عقده زدل وامی شودباگفتن یک یاعلی

صدهاگره وامی شودباگفتن یک یاعلی

یک قطره دریامی شودبگفتن یک یاعلی

سرتاسرروی زمین بهترزفردوس برین

ازلطف زهرامی شودباگفتن یک یاعلی

زهرادعایت می کن غرق عطایت می کند

وقتی لبت وامی شودباگفتن یک یاعلی

دل را اگر از حسین بگیرم چه کنم

دل را اگر از حسین بگیرم چه کنم
بی عشق حسین اگر بمیرم چه کنم
فردا که کسی را به کسی کاری نیست
دامان حسین اگر نگیرم چه کنم

دلم به وسعت دنیاگرفته آقاجان

دلم به وسعت دنیاگرفته آقاجان

ازاین زمانه ازاینجا گرفته آقاجان

هزارسال نگاه شکسته مادر

برای چشم تواحیاءگرفته آقاجان

مراکویرفراقت ترک ترک کرده

دلم بهانه دریاگرفته آقاجان

کجاست جزیره خضراءمن  

دلم برای همان جاگرفته آقاجان

سلطان دین یاضامن غریبان رضاجان

سلطان دین یاضامن غریبان رضاجان

ای جان مایکسرترابقربان رضاجان

ازانس وجن تواشرفی تواعظم امامی

بهرسجودت پشت آسمان خم مدامی

ای ازوجودت خلقت دوعالم تمامی

محبوب حی داوری بقرآن امامی

دروقت مردن کس تراببالین نبوده

درغسل توحاضربرای تکفین نبوده

غیرازجوادبادیده خونین نبوده

اندرعزایت ازجگرخروشان رضاجان

ازغربت توچون بخاطرآرم بدوران

ازمحنت توتیره روزگارم پریشان

خوناب دل ازدیده گان ببارم چوباران

ازپرده دل برکشم صدافغان رضاجان

خاکم به سر گردیدی ازوطن دوربه غربت

ازاقربای خودتوگشتی مهجوربه غربت

خونین جگرگشتی ززهرانگوربه غربت

درکشورغم پرورخراسان رضاجان

درگوشه غربت سرت به دیوارنهادی

گاهی به روی خاک و بادل زارنهادی

کس تسلیت بتو به چشم خونبارندادی

نکرده کس دلجویت به دوران رضاجان

معصومه اندرقم به چشم خونباردهدجان

تومنتظربهرش به کشورطوس دهی جان

توباغمش اوباغم توخوش یاردهدجان

تاباتوملحق شدبه باغ رضوان رضاجان

 سلطان دین یاضامن غریبان رضاجان

ای جان مایکسرترابقربان رضاجان