الــهـی بـکـویـت پــنـــاهــم بـده

الــهـی بـکـویـت پــنـــاهــم بـده

فـــروغـی بــشــام سـیــاهـم بــده

مـنـم بـنـده عــاصـی مـنـفــعــل

کـه هـسـتـم زکـردار زشـتم خجل

مـنـم بـنـده مـسـت جـام غـرور

کـه تـرسـم بـیـفـتم ز رحمت بدور

مـکـن قـهــر بـا بـنـده سرکشت

مـسـوزان تـن و جـانـم از آتشت

الـهـی بـکـن رحـم بـر حـال من

نگر سرنگـون بخت و اقبال من

منم معترف بـر گناهان خویش

کـه بـاشـد گناهم ز اندیشه بیش

تو مـنگـر بـرفتار و کردار من

جهیم است بی شک سزاوار من

ز رحمت تو عذر و گناهم پذیـر

چــو افـتـادم از پـای دستم بگیر

رحـیـما تـوئـی خالق بحر و بـر

تـوئـی مـهـربـانـتـر ز مام و پدر

ز سـرگـشـتـگـیـهـا نـجـاتم بـده

تـو ایـمـان و حـسـن صفاتم بده

«حـیاتی» مشو ناامــید از الاه

کـه بـخشد خداوند کوهی به کاه

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.