مادرِ عباسم و، عشقم حسینِ فاطمه است

مادرِ عباسم و، عشقم حسینِ فاطمه است

خوش به حالم، نامِ من امُّ البنینِ خادمه است

قطره ای بودم ولیکن وصلِ دریا گشته ام

زوجه ی شاه و کنیزِ بیتِ زهرا گشته ام

هرگز از دامانِ او دستم نمیگردد رها

ذرّه ای از خاک باشم در حریمِ این سرا

آنکه از باغش شود هفتاد و دو گل بهترین

کربلایش محشری بر پا نماید در زمین

سر نهم بر آستانش با کمالِ افتخار

کز حسن دارد صفا وُ از حسینش اعتبار

نور می بینم در این دو از چراغِ کیستند؟

آفتابی جز نبی و یاس و حیدر نیستند

هر دو سعدِ اکبرند و بر خلایق برترند

سیّدِ عالی مقام و هر دو عالم سرورند

شکرِ حق گویم که هستم از محبّانِ بتول

تا طوافِ جان کنم بر گردِ طفلانِ بتول!

هستی محرابی